اولین مشکل خوردن و نوشیدن در فضا این است که نیروی جاذبه وجود ندارد.اگر غذایی را در فضا رها کنید به حالت معلق در خواهد آمد و به زمین نمی افتد. آب در لیوان باقی نمی ماند و باعث به هم ریختن و خراب کردن سفینه فضایی می شود. 

 اولین غذای مخصوصی که توسط فضانوردان  خورده شد نرم بود و بیشتر شبیه غذای کودکان بود و در لوله هایی مانند خمیر دندان جای داده شده بود. فضانوردان این نوع غذا را به دهان نزدیک می کردند و می خوردند.

دانشمندان به فکر آماده کردن غذاهایی افتادند که مخصوص سفر به فضا باشد و طعم خوبی داشته باشد.

غذاهای سرد شده پخته می شدند ، به سرعت منجمد می شدند و آب آنها به طور کامل گرفته می شد. این گونه غذاها بدون نگه داشتن در یخچال به مدت زیادی سالم می ماندند ، به آسانی بسته بندی می شدند و در سفینه فضایی ذخیره می شدند.

البته چون آب غذاها کاملا گرفته می شد وحتی میوه ها به صورت خشک مصرف می شدند ، باید به غذاها  آب اضافه می شد تا طعم بهتری پیدا کنند و قابل خوردن شوند.

برای آماده کردن چنین وعده غذایی فضانوردان آب را با فشار و به وسیله تفنگ آبی روی بسته غذا می ریختند و بعد از چند دقیقه غذای نمناک را می خوردند. در ماموریت های بعدی، که فضانوردان به ماه فرستاده می شدند  و چندین روز طول می کشید ، فضانوردان آب گرم را به غذایشان اضافه می کردند و در نتیجه غذای گرم می خوردند! آنها از خوردن سوپ داغ ، مرغ و برنج ، ماکارونی ، ساندویچ گوشت و حتی دسر شکلات به صورت گرم لذت می بردند.

فضانوردان چگونه آب می نوشند؟

نوشیدن مایعات در فضا نیاز به تجهیزات خاص دارد تا نوشیدنی به جاهای مختلف حرکت نکند. نوشیدنی ها معمولا در کیسه های مخصوصی نگهداری می شوند و دارای سر لوله مانندی است. فضانوردان به صورت مستقیم لوله را به دهان می برند و آب می نوشند.